เดิมที.... ฉันเป็นคนที่ไม่เชื่อในเรื่องความรักสักเท่า ไหร่ ไม่มีเจ้าชายฝัน เพราะฉันไม่เชื่อในเรื่องความรัก เพื่อนๆต่างก็พูด
ถึงเจ้าชายในฝันกัน แล้วฉัน หละ มีบ้างรึเปล่า เจ้าชายของฉันต้องเป็นแบบ ไหน จะต้อง สูง? ขาว? ตี๋? หล่อ? รวย? มีการศึกษา? ชาติตระกูลดี? อบอุ่น? มีความเป็นผู้นำ? ... และอะไรหลายๆอย่างที่ผู้หญิงทุกคน ต่างก็ฝันถึง แต่มันก็เปลี่ยนไป เพราะฉันคิดว่าฉันพบเจ้าชายของฉันแล้ว เค้ามีทุกๆอย่างๆที่ฉันฝัน ถึง มันก็แค่นิยายรักฉากหนึ่งที่ผ่านมาดั่งสายลม เพราะเค้าคือเจ้าชายของใครหลายๆคน หนึ่งในนั้นก็คือเพ่ื่อนของฉันเอง ฉันยอมรับว่าฉันเสียใจมากที่มารู้ว่า "เพื่อนรัก รัก (แฟน)เพื่อน) มันเจ็บจน เปลี่ยนฉันเป็นอีกคนได้เลย จากขาว เป็น ดำ นางเอก เป็น นางร้าย เพื่อน(รัก)คนนั้นเคยสอน ให้ฉัน เป็นนางร้าย ใน คราบนางเอก แต่ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นซะเอง เพื่อนคนนั้นบอกกับฉัน ว่า ที่่ี่รัก เค้าดีกับเธอมาก มากซะต้องยอมหัก หลังเพื่อน ... ฉันจะไม่โกรธเธอทั้งสองเลย ถ้า เดินมาพูดกันดีๆ ไม่ใช่ทำร้ายกันออย่างนี้ ...... (จบ ... เเล้ว ความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน แม่้ว่ามันจะจบไม่สวยซักเท่าไหร่ จากนี้้ไปฉันหวังว่า เธอทั้ง สองจะดูแล กัน และ กัน ) นั้นคือสิ่งที่ฉันได้ บอกเค้าไป เมื่อ 7 ปีที่ผ่านมา ......
เวลานี้...... ฉันเชื่อในเรื่องความรักเต็มหัวใจเลย ฉันไม่ขอวาดฝันว่าเจ้าชายของฉัน ต้องเป็นแบบไหน ขอแค่เค้ารักฉัน ที่ฉันเป็นตัวของฉันเอง ไม่ต้อง สวมหน้ากากใส่กัน และพร้อมจะให้อภัยกันและกัน เท่านั้นเอง จากเหตุการณ์ (รัก) เมื่อ 7 ปีก่อน ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะมีความรัก ฉันขอสารภาพ ว่า ฉันกลัว ทีี่จะเจ็บ อย่างนั้นอีก เพื่อนๆ สวยแต่ก็ ไม่มีแฟนสักทีอาจเป็นเพราะว่าฉันเป็นผู้หญิงบ้าพลัง (มีพลังงานเหลือเฟือ) เป็นเด็ก ไม่รู้จักโต เจ้าชู้ (รึเปล่า เพราะ ฉันชอบคนหล่อ น่ารัก) หลายคน บอกว่าฉันนะ ไม่มีวันที่จะมีใคร เป็นตัวจริงสักคน หรอก เพราะฉันขี้เบื่อ นั้นเป็นเรื่องไม่จริงเลยเพราะฉันก็อยากมี แฟน กับเค้าบ้างเหมือนกัน บางทีคนที่เป้นเจ้าชายของเราอาจไม่ได้อยู่ใกล้กัน อาจอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลก วันนั้นเอง แันกลับไปที่ โรงเรียนเก่า ในงานวันครบรอบสถาปนา 100 ปี ฉันได้พบกับอาจารย์ เพื่อนๆพี่ๆ ที่แยกย้ายกันไป เพื่ออนาคตที่ดีในวันข้างหน้าและกลับมาพร้อม คู่ครองของตนเอง และเค้าทั้งสองคนนั้นก็กลับมา เช่นกัน วันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด เพราะได้พบกับเพื่อนๆ เราได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน จนกระทั้ง เรื่องของความรัก ที่เราได้พูดกัน สวน มากเพื่อนๆของฉันจะมีแฟนกันแล้ว ที่เหลือก็จะ เป็นส่วนที่น้อยมาก เพื่อนๆต่างก็ไม่่เชื่อว่า ฉันยัง โสด "แกจะบ้านหรอที่แกไม่มีแฟน ตั้งแต่เลิก... อุ๊ย ขอโทษ" ฉันยอมรับกับเพื่อนๆว่าไม่มีจริงๆ .... เมื่อถึงเวลาเต้นรำ เพื่อนๆทุกคนที่มีคู่ต่างก็ออกไปเต้น รำกันคงมีแค่ฉันคนเดียวที่นั่งอยู่หละมั้ง .. ขอโทษครับ กรุณาให้เกียรติ์ผมเต้นรำสักเพลงได้ไหมครับ (เค้าคนนั้นที่เฝ้ามองฉันเรื่อยมา) เออ .. ได้คะ
ในระหว่างการเต้นรำเค้าได้ถามแันมากมาย และ เรื่องหนึ่งก็คือ "ทำไมมาคนเดียว แล้วหละอยู่ไหน พี่ไม่เชื่อหรอกนะว่าคนสวยๆอย่างเราจะไม่มีแฟน" และฉันก็บอกเค้าไปว่า ไม่มีใครจริงๆ เค้าบอกว่า เค้าขอโทษที่ทำให้ฉันเสียใจ ถ้าเป็นไปได้ พี่ขอ โอกาสแก้ตัวสักครังจะได้รึเปล่าถึงแม้ว่ามันจะผ่าน มานานมากแล้วก็ตาม .. เค้าบอกฉันว่าหลังจากที่ เลิกกับฉันไปคบกับเพื่อน(รัก)ฉันได้ไม่นานก็เลิก เพราะมีอะไรที่ไม่เข้ากันในหลายๆเรื่อง จากวันนั้น มา ฉันก็เฝ้าถามใจตัวเองมาตลอดว่าฉันพร้อมที่จะเดินเคียงคู่กับเขาอีกครั้งรึเปล่า และคำตอบก็อยู่ ตรงหน้าฉันนี่เอง หนิงครับ ถึงแม้วันนั้นพี่จะทำให้หนิงเจ็บ แต่ต่อจากนี้ไปพี่สัญญา ว่า พี่ นายต้นน้ำ คนนี้ จะไม่ทำให้ หนิง ต้องเสียน้ำตาอีกแล้วครับ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น